Interview naar aanleiding van de expositie: ‘Wij…doorbreken de cirkel van geweld’

Van 31 mei tot en met 27 juni is de expositie ‘WIJ… doorbreken de cirkel van geweld’ te zien in het Huis voor Cultuur en Bestuur. De expositie bestaat uit levensgrote portretten van mensen die te maken hebben gehad met huiselijk geweld, kindermishandeling of ouderenmishandeling. De expositie heeft als doel geweld bespreekbaar te maken en in actie te komen wanneer er een vermoeden van een vorm van geweld is.

Simone (53) is te zien in de expositie. Zij had 17 jaar lang te maken met huiselijk geweld. Inmiddels is Simone dankzij Veilig Thuis Twente uit deze situatie gekomen.

3,5 jaar geleden werd ze gevonden op straat. Met een gebroken neus, gebroken ribben en een klaplong. Hulpverleners hebben zich over haar ontfermd en via Veilig Thuis Twente werd ze geholpen. Haar zus Tineke was haar steun en toeverlaat. Jarenlang hadden de twee zussen geen contact meer.

“Ik werd sociaal geïsoleerd. Had geen enkel contact meer met mijn familie en vrienden. Ik had niemand meer. Mijn ex-man maakte mij wijs dat mijn familie en vrienden niet goed voor mij waren, dat ze mij niet meer wouden. En ik geloofde wat hij zei.

Hij was onze overbuurman. Nadat mijn eerste man overleed kregen we een relatie. Een relatie die in eerste instantie liefdevol was. Maar deze sloeg om. Ik werd mishandeld. Achteraf denk ik, was ik na die eerste klap maar weggegaan. Het ging op en af. We hadden goede momenten, maar dan kwamen de slechte momenten. En die werden steeds heftiger.

We raakten alles kwijt. We zaten in de bijstand en zaten financieel helemaal klem. Onze drie jongens zijn bij ons weggehaald. Ik raakte letterlijk alles kwijt. Alles wat me lief was. En toch bleef ik bij hem.

Tot 3,5 jaar geleden. Toen het volledig uit de hand liep. Nadat ik gevonden werd op straat en werd opgevangen. Het vreemde was. Ik wou toch nog terug naar huis. Gelukkig hielden ze mij tegen. Over het doen van aangifte twijfelde ik enorm. Ik was doodsbang. En het was allemaal zo vernederend. Nu ik er op afstand naar kijk, snap ik niet waarom ik dit zo ver heb laten komen. Maar op de één of andere manier ga je denken dat het normaal is. Je weet niet meer beter. Je denkt dat iedereen dit meemaakt. En je denkt ook vooral dat het aan jezelf ligt. Ik gaf mezelf de schuld van de situatie.”

Er kwam een contactverbod en Simone kreeg een eigen plekje toegewezen. Ze pakt haar leven weer op. Heeft het contact met haar familie en vrienden weer terug en is ontzettend dankbaar voor alle steun die ze krijgt.

Haar kinderen mist ze enorm. “Op hun verjaardagen koop ik altijd een gebakje en ik stuur ze een kaart met wat geld, zodat ze zelf iets kunnen kopen. Inmiddels zijn ze boven de 18 jaar en mogen ze zelf beslissen of ze contact met mij willen. Het is een lastige situatie. Zij kennen mij eigenlijk helemaal niet. Mijn grootste wens is dat ik weer goed contact met ze krijg. Het enige dat mij troost is het feit dat ik ze heb beschermd. Dat zij dit niet mee hebben hoeven te maken. Ik blijf wachten op mijn jongens. Hoe lang het ook duurt.”

Simone hoopt met haar verhaal anderen te kunnen helpen. “Ga alsjeblieft weg bij je partner als dit soort dingen gebeuren. Bij de eerste klap moet je voor jezelf kiezen. Als je niet weet wat je moet doen, neem dan contact op met Veilig Thuis Twente. Zij kunnen je helpen. Je moet niet denken dat jij die persoon kan veranderen. Dat lukt niet. En zorg voor goed contact met familie en vrienden. Zonder hen was ik niet waar ik nu sta. Zij hebben me enorm geholpen. “

Ik was een trotse vrouw. Helemaal niet bang aangelegd. Hapte altijd van me af. En zie wat mij nu overkomen is. Het kan iedereen gebeuren. Echt waar. Daar hoef je je niet voor te schamen. Je moet het alleen wel zelf oplossen. Zelf actie ondernemen. Je wordt zo gemanipuleerd. Stukje voor stukje neemt het je over. Wees daar bewust van. Kies voor jezelf!

Dit is dan ook de reden dat ik mijn verhaal doe. Ik wil anderen helpen en beschermen. Zorgen dat zij niet in deze situatie terechtkomen. Dit niet mee hoeven te maken. Daar is het leven uiteindelijk veel te mooi voor.”